یک نقشه بسیار زیبا در یک صفحه نقشه کشی جالب در فیسبوک وجود دارد. این نقشه تمام کشورهای جهان را با یک کلید دو رنگی در زیر آن، نمایش میدهد.
قرمز نشان دهنده «کشورهای دارای ماه بر روی پرچم» هستند که سیزده کشور در این دسته قرار دارند. آبی نشان دهنده «کشورهای دارای پرچم بر روی ماه» هستند و فقط یک کشور در این دسته است: ایالت متحده آمریکا.
هیجان زده نشدن از این موضوع، آسان نیست؛ حتی اگر حقیقت نداشت. آمریکا قطعا اولین و تنها کشوری است که توسط دستان انسان، پرچم خود را بر روی ماه گذاشته است. اما اتحاد جماهیر شوروی، اولین کشوری بود که نشان خود را در سطح ماه گذاشت. وقتی سفینه Lunik 2، در سال ۱۹۵۹ در ماه سقوط کرد با خود یک سکه با نماد پرچم جماهیر شوروی داشت. بازسازی این شاهکار برای آمریکا تا سال ۱۹۶۴ به طول انجامید.
جماهیر شوروی جمعیت بسیار زیادی داشت؛ بیشتر از چیزی که تصورش را بکنید. هر دوی اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا، موفق شدند یک سفینه فضایی را بر روی سطح ماه فرود آورند اما آمریکا، با فضانوردان خود، اینکار را بهتر انجام داد. در سال ۲۰۰۸، هند به گروه iron بر روی ماه پیوست. چین نیز در سال ۲۰۱۳ با مدل Chang’e-3 به این جمع پیوست.
و حالا در هفته اول سال جدید، Beijing موفق به فرود آوردن یک Chang’e-4 بر روی سطح دور ماه شد؛ جایی که هیچ ماشینی تابحال به آن نرسیده بود و هیچ دوربینی از آن نزدیکی از آن عکس نگرفته بود. این دستاورد، نیازمند کمی کار بود، نیازمند یک ماهواره بازپخش ارتباطات که ابتدا در مدار ماه قرار بگیرد، از آنجایی که هیچ راه ارتباطی مستقیمی با زمین امکان پذیر نیست.
آمریکا تابحال در قسمت دور ماه فرود نیامده است، اما عدم وجود شهامت، دلیل آن نبوده است؛ ادعایی که پایدار نگه داشتن آن، بسیار سخت بود مخصوصا در هفته‌‌ی فضاپیمای جدید ناسا به نام New Horizons، که چهار میلیارد مایل دورتر است، دورترین چیزی است که یک سفینه فضایی از زمین، به آن رسیده است. ماه، ۲۴۶۴۰۰ مایل دورتر از زمین است، یعنی تقریبا ۰٫۰۰۶۱۶ درصد فاصله فعلی New Horizon.
با این وجود چین میتواند به خود افتخار کند و باید هم اینطور باشد و خواه ناخواه، ما هم باید این دستاورد آنها را جشن بگیریم. وقتی آمریکا گروه آپولو۱۱ را به ماه فرستاد، شوخی نمیکرد که گفت: “ما با هدف صلح آمده‌ایم”. بله، گروه یک پرچم آمریکا بر روی ماه گذاشتند و بله، فضانوردان نیز، همان پرچم را بر روی شانه لباس فضایی خود داشتند. اما مردم حرف آمریکا را پذیرفتند و دستاورد آن را که یک دستاورد برای نسل انسان بود، جشن گرفتند.
در آمادگی برای فرود آمدن آپولو۱۱، ویلیام صفیر، نویسنده سخنرانی‌های کاخ سفید، این ایده را به شیوه‌ای تکان دهنده بیان کرد که فضانوردان، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین، به سطح ماه رسیدند و مایکل کالینز که مسئول ایستگاه در مدار ماه بود، باید تنها به خانه بازمیگشت.
در هر صورت، ماه یک مقصد و اغوا باقی خواهد ماند. واضح است که چین، کمی در جست و خیز است و اگر کمی حس ماجراجویانه داشته باشید، هیجان زده نشدن برای آخرین دستاورد این کشور و دستاوردهای بزرگتر آن در آینده، اصلا کار آسانی نیست.
کفش انسان بر روی ماه، بهتر از عدم وجود آن است، مهم نیست که چه پرچمی با آن به ماه برود.
