دنیایی را تصور کنید که در آن می‌توانستید به بیل گیتس، بنیان‌گذار مایکروسافت ایمیل بدهید و پاسخ پیام خود را دریافت کنید.
در سال ۱۹۹۴، روزنامه‌نگاری ناشناخته در آن زمان به نام جان سیبروکر ایمیلی به گیتس نوشت و با اینکه گیتس او را نمی‌شناخت، ظرف ۱۸ دقیقه پاسخ او را داد و ارتباط دیجیتالی این دو تا چند وقت بعد نیز ادامه داشت.
نکته جالب در مورد این ایمیل این است که چیزهای زیادی را در مورد شخصیت این کارآفرین محبوب آشکار می‌کند، شخصی که در همان سال به گفته مجله فوربز ثروتمندترین مرد در آمریکا بود.
ایمیلی که گیتس به این روزنامه‌نگار فرستاده بود پر از اشتباهات تایپی است. او همچنین به قرار دادن کاما و نقطه در جمله‌های مختلف اهمیت نداده بود. به گفته خود این خبرنگار گیتس هیچ وقت انتهای ایمیل‌هایی که به او می‌فرستاد را امضا نمی‌کرد و به جزئیاتی که افراد زیادی آن را بخشی از اصول نگارش ایمیل می‌دانند توجه نمی‌کرد. او فقط به انتقال مفهوم و پیام درست اهمیت می‌داد.
اگر دقیق‌تر به این موضوع نگاه کنیم متوجه می‌شویم که هر ثانیه برای گیتس ارزش داشت و او تمایلی به صرف وقت خود برای خواندن دوباره ایمیل خود و اصلاح اشتباهات تایپی و گرامری نداشت. او در مصاحبه‌ای با USA Today گفته بود: «زمان گنج نادری است.»
گیتس در ایمیل خود از کلمات بسیار ساده و غیررسمی استفاده کرده بود و این احتمالاً تلاشی خودآگاهانه برای جذب کردن مخاطب بوده است.
طبق تحقیقی که در سال ۲۰۱۲ در Cambridge Handbook of Multimedia Learning منتشر شد، افراد پیام‌هایی که به زبان محاوره نوشته شده‌اند را ترجیح می‌دهند و بیشتر با آنها ارتباط برقرار می‌کنند.
پس اگر شما جزو افرادی هستید که هنگام نوشتن پیام‌های نه چندان مهم وسواس زیادی در مورد املای صحیح کلمات یا رعایت نکات گرامری و علامت‌گذاری به خرج می‌دهید، می‌توانید بیل گیتس را الگوی خود قرار دهید تا بتوانید با حس کامل‌گرایی غیرضروری خود مقابله کنید و از وقت خود برای انجام کارهای مهم‌تر استفاده کنید.
