چند مدل مختلف از اختلال دو قطبی وجود دارد؟

اختلال دو قطبی یک بیماری پیچیده است که با دوره های متمایز از خلق و خوی غیرمعمول بالا، گسترده یا تحریک پذیر مشخص می شود که اغلب با خلق و خوی افسردگی متناوب است. برخلاف اعتقاد رایج، بیش از یک نوع اختلال دو قطبی وجود دارد. طبق انجمن روانپزشکی آمریکا (APA)، پنج نوع اختلال دو قطبی و اختلالات مربوطه وجود دارد که هر کدام با وجود، نوع، فرکانس و شدت دوره های خلقی تعریف می شوند.

دوره های خلقی چیست؟

افراد مبتلا به اختلال دو قطبی ممکن است دوره هایی از احساسات غیرمعمول شدید، تغییرات در سطح انرژی و فعالیت و رفتارهای غیرمتعارف را تجربه کنند. این دوره های متمایز، دوره های خلقی نامیده می شوند.

سه نوع اصلی دوره خلقی وجود دارد که اختلالات دو قطبی را مشخص می کند:

• شیدایی: در طول یک دوره شیدایی، ممکن است احساس انرژی فوق العاده و شادی کنید، یا گاهی اوقات حتی عصبانی یا تحریک پذیر غیرمعمول باشید. احساس می کنید انرژی اضافی برای سوزاندن دارید. این دوره به طور کلی باید حداقل یک هفته طول بکشد تا تشخیص داده شود.
• هیپومانیک: دوره های شیدایی کمتر شدید هیپومانیک نامیده می شوند. دوره های هیپومانیک فقط باید چهار روز وجود داشته باشند تا تشخیص داده شوند.
• افسردگی: دوره افسردگی عمده دوره ای حداقل دو هفته ای است که در طی آن پنج یا بیشتر علائم افسردگی را تقریباً هر روز تجربه می کنید و بر عملکرد شما تأثیر می گذارد.

برخی افراد حتی ممکن است علائم افسردگی و شیدایی را همزمان تجربه کنند (یا یکی پس از دیگری). این به عنوان یک دوره مختلط نامیده می شود.
انواع اختلال دو قطبی

انجمن روانپزشکی آمریکا اختلال دو قطبی را بر اساس نوع، مدت و شدت دوره های خلقی فرد طبقه بندی می کند. طبق ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا (DSM-5)، پنج نوع مختلف اختلال دو قطبی وجود دارد که یک پزشک ممکن است برای شما تشخیص دهد:

• اختلال دو قطبی نوع I
• اختلال دو قطبی نوع II
• اختلال سیکلوتیمیک
• اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط
• اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص نشده

اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص نشده، همراه با اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص نشده که هر دو در دسته اختلال دو قطبی مشخص نشده(NOS) در DSM-IV قرار می گیرند. با این حال، دسته “مشخص نشده نشده” در DSM-5 حذف و به این دو نام شرایط تقسیم شد.

اختلال دو قطبی نوع I

برای تشخیص اختلال دو قطبی نوع I، باید حداقل یک دوره شیدایی را تجربه کرده باشید. این دوره ها باید حداقل هفت روز طول بکشند یا آنقدر شدید باشند که نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشند.

دوره های افسردگی شایع هستند، اگرچه برای تشخیص ضروری نیستند.

اختلال دو قطبی نوع II

اختلال دو قطبی نوع II با داشتن دوره های هیپومانیک و افسردگی مشخص می شود. همچنین، برای تشخیص اختلال دو قطبی نوع II، هرگز نباید یک دوره شیدایی کامل را تجربه کرده باشید.

اختلال سیکلوتیمیک

این اختلال خلقی که به آن سیکلوتیمیا نیز گفته می شود، از دوره های متناوب متعدد علائم هیپومانیک و افسردگی تشکیل شده است.

برخلاف اختلالات دو قطبی I و II، فراز و نشیب سیکلوتیمیا به اندازه ای شدید نیست که بتواند تمام معیارهای دوره های شیدایی، هیپومانیک یا افسردگی عمده را برآورده کند. با این حال، این علائم باید حداقل برای نیمی از اوقات در طول حداقل دو سال وجود داشته باشند، و بدون دوره بدون علامت برای بیش از دو ماه.

اگرچه دوره‌های خلقی کمتر از اختلال دو قطبی شدید هستند، اما مهم است که به دنبال کمک باشید. این علائم نه تنها می توانند در زندگی روزمره شما اختلال ایجاد کنند، بلکه ممکن است در مراحل بعدی زندگی به اختلال دو قطبی نوع I یا اختلال دو قطبی نوع II تبدیل شوند.

اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص نشده

این نوع اختلال دو قطبی زمانی تشخیص داده می شود که شما علائم اختلال دو قطبی (مانند دوره های شیدایی یا افسردگی) دارید، اما آنها در دسته بندی های دیگر اختلال دو قطبی قرار نمی گیرند.

برای مثال، ممکن است علائم سیکلوتیمیک داشته باشید که دو سال طول نکشیده باشد، یا ممکن است دوره های هیپومانیک بدون دوره های افسردگی داشته باشید.

اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص نشده

این تشخیص مشابه اختلال خلقی دو قطبی و سایر اختلالات مرتبط مشخص شده است. از این زمانی استفاده می شود که یک پزشک اطلاعات کافی برای تشخیص دقیق نداشته باشد، مانند در یک اورژانس.

تشخیص اشتباه

در میان تمام اختلالات سلامت روان، اختلال دو قطبی شاید یکی از شایع ترین اختلالات تشخیص اشتباه باشد.۶有時مشخص نیست علائم فرد با کدام یک از انواع اختلال دو قطبی مطابقت دارد.

تشخیص اختلالات دو قطبی نیز می تواند دشوار باشد زیرا علائم آنها با بسیاری از شرایط دیگر مشترک است. این شرایط سلامت روان اغلب با اختلال دو قطبی اشتباه گرفته می شوند:

• اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD): هر دو اختلال علائم همپوشانی دارند. با این حال، در حالی کهADHD یک بیماری مزمن است که از دوران کودکی وجود دارد، اختلالات دو قطبی اپیزودیک هستند. علاوه بر این، اختلالات دو قطبی عمدتاً بر خلق و خو تأثیر می گذارند، در حالی که ADHD بر توجه و رفتار تأثیر می گذارد.
• اختلال شخصیت مرزی (BPD): تفاوت اصلی بین این شرایط طول نوسانات خلقی است. چرخه های خلقی دو قطبی مداوم هستند و می توانند هفته ها یا ماه ها طول بکشند، در حالی که نوسانات خلقی BPD ممکن است چند ساعت یا روز طول بکشد و به طور کلی نسبت به موقعیت های بین فردی واکنش نشان می دهد.
• افسردگی بالینی: در حالی که اختلالات دو قطبی می توانند شامل علائم افسردگی باشند، اختلال افسردگی عمده تک قطبی است، به این معنی که هیچ شیدایی یا “بالا” وجود ندارد. پزشکان ممکن است در ابتدا اختلال دو قطبی را به عنوان افسردگی بالینی تشخیص دهند زیرا دوره های هیپومانیک یا شیدایی هنوز ظاهر نشده اند یا مورد توجه قرار نگرفته اند.
• اختلال اسکیزوفرنی: علائم روان پریشی می تواند بخشی از دوره های شیدایی و افسردگی در اختلال دو قطبی باشد. در اختلال اسکیزوفرنی، علائم روان پریشی نیز به طور مستقل از یک دوره خلقی واضح وجود دارند.

تشخیص صحیح اولین قدم مهم برای دریافت درمان مناسب است. مهمترین کاری که می توانید برای افزایش شانس دریافت تشخیص دقیق انجام دهید، این است که به پزشک در مورد تمام علائمی که تجربه کرده اید بگویید. درمان

درمان هر اختلال دو قطبی به طور کلی شامل داروها و برخی از اشکال روان درمانی است.

داروها

داروها کلید تثبیت اکثر اختلالات دو قطبی هستند. با این حال، نوع دارویی که پزشک تجویز می کند به علائم شما و شدت آنها بستگی دارد.

درمان اصلی دوره های خلقی در اختلال دو قطبی یک تثبیت کننده خلق و خوی است. نمونه هایی از تثبیت کننده های خلق و خوی عبارتند از:

• لیتیم

لیتیم یک داروی قدیمی و موثر برای درمان اختلال دو قطبی است. با این حال، لیتیم می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند، بنابراین مهم است که آن را به طور دقیق تحت نظر پزشک مصرف کنید.

• دپاکوت (اسید والپرویک)

دپاکوت داروی دیگری است که برای درمان اختلال دو قطبی موثر است. عوارض جانبی دپاکوت کمتر از لیتیم است، اما این دارو هنوز هم می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند.

• تگرتول (کاربامازپین)

تگرتول یک داروی ضد تشنج است که برای درمان اختلال دو قطبی نیز موثر است. عوارض جانبی تگرتول مشابه دپاکوت است.

*اگر در طول یک دوره شیدایی یا افسردگی علائم روان پریشی را تجربه کنید، پزشک احتمالاً یک داروی ضد روان پریشی تجویز خواهد کرد. نمونه هایی از ضد روان پریشی های جدیدتر غیر معمول عبارتند از:

• Vraylar (کاریپرازین)
• Latuda (لورایدون)
• Zyprexa (اولانزاپین)
• Seroquel (کویتیاپین)

بسیاری از ضد روان پریشی های غیر معمول دارای خواص تثبیت کننده خلق و خوی هستند. Latuda و Seroquel تنها دو ضد روان پریشی هستند که به طور رسمی توسط FDA برای درمان افسردگی در اختلال دو قطبی تأیید شده اند.

روان درمانی

بسته به شرایط شما، ممکن است روان درمانی نیز ضروری باشد. در واقع، تحقیقات نشان می دهد که روان درمانی همراه با دارو می تواند نسبت به دارو به تنهایی مفیدتر باشد.

روان درمانی می تواند به شما کمک کند تا بیماری خود را بهتر درک کرده و با آن کنار بیایید. همچنین می تواند به شما کمک کند تا توانایی خود را در مدیریت روابط با دیگران بهبود بخشید.

روان‌درمان‌هایی که برای اختلال دو قطبی موثر هستند عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری
• درمان متمرکز بر خانواده
• درمان ریتم بین فردی و اجتماعی (ISRT)

همانطور که در مورد دارو وجود دارد، هیچ رویکرد درمانی واحدی وجود ندارد که همه افراد آن را مفید بدانند.

اگر شما یا کسی که می شناسید علائم اختلال دو قطبی را تجربه می کنید، صحبت با پزشک مهم است. یک پزشک ممکن است بخواهد هرگونه مشکل احتمالی سلامت جسمی را که ممکن است به علائم شما کمک کند، رد کند.

پزشک همچنین ممکن است شما را برای بررسی به روانپزشک یا سایر متخصصان سلامت روان ارجاع دهد. حتماً در مورد رفتارها، احساسات و هر چیز دیگری که متوجه می شوید صحبت کنید. ارتباط باز و صادقانه برای دریافت تشخیص صحیح و برنامه درمانی ضروری است.