برای سالیان متمادی طرفداران جدی سینما متقاعد شده بودند که هرگز شانس دیدن فیلم «کسی که دن کیشوت را کشت» به کارگردانی تری گیلیام نصیبشان نخواهد شد. گیلیام عمده شهرت فیلمش را مدیون حواشی آن در خلال سالهای ۲۰۰۰ و اتفاقاتی که باعث شد فیلم با یک وقفه‌ی ۲۰ ساله ساخته شود، است.
این فیلم که ساخت آن نزدیک دو دهه طول کشید، لقب یکی از بدشانس‌ترین پروژه‌های سینمایی تاریخ را به خود اختصاص داد. مردی که دن کیشوت را کشت از آنجایی همواره درگیر مسائل حقوقی و اختلاف بین تهیه‌کننده و کارگردان بود سرانجام با رد درخواست ممانعت از نمایش فیلم، توسط دادگاه در جشنواره کن اکران شد.
«گیلیام» اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ تلاش کرد فیلم «چه کسی دن کیشوت را کشت» را بسازد، اما فرآیند ساخت فیلم پس از بروز چند مشکل در صحنه فیلمبرداری و همچنین مسائل مالی متوقف شد. در سال ۲۰۰۲ و در جریان ساخت فیلم گیلیام، فیلم مستندی درباره مراحل ساخت و اتفاقات پشت صحنه فیلم «مردی که دن کیشوت را کشت» به کارگردانی کیت فولتون و لویی پپه ساخته شد که به دلیل مشکلات و اکران نشدن فیلم گیلیام، در سال ۲۰۰۲ به صورت جدا و با نام گمشده در «مانش» به نمایش درآمد.
جالب است بدانید نسخه اولیه فیلم، ۱۹۹۸ که به نظر کامل هم می‌آمد قرار بود با بازی ژان روچفورت (دون کیشوت) و جانی دپ (سانچو پانزا) باشد. اما در نسخه‌ی ۲۰۱۹ بازی در فیلم به جاناتان پرایس (دن کیشوت) و اولگا کریلنکو در نقش (سانچو پانز) رسید. این برداشت امروزی گیلیام، از رمان سروانتس با حذف زیرکانه ویژگی‌های زمانی همراه است.
او دن کیشوت را به قرن ۲۱ آورده و او را در کنار اتومبیل، موبایل و سایر فناوریها قرار داده است و ما را به یاد اقتباس دیگر داستان دن کیشوت ساخته اورسون ولز می‌اندازد. ولز نیز در اقتباس خود ویژگی‌های زمانی را خط میزند و دن کیشوت را به زمان حال می‌آورد که البته قسمتی از این خصیصه مربوط به اثر قابل انعطاف و ماندگار سروانتس است که گذشت زمان نمیتواند داستان و محتوای انسانی آنرا محدود کند.
