نویسنده ۷۱ ساله ی ژاپنی زاده ی توکیو. متولد ژانویه ۱۹۴۲ که عنوان نویسنده ای با سبک رئالیسم جادویی شناخته شده است. پرفروش ترین کتاب ها را در سطح ژاپن دارد و همچنین کتاب هایش پرفروش ترین کتابهای ژاپنی در سطح جهانی هستند. کارهای او بر اساس انگیزه‌ای وسواس‌وار برای کشف و درک هسته درونی هویت انسان ساخته شده است. قهرمان‌های داستان‌هایش معمولا به سفر به دنیاهای متافیزیکی – ناخودآگاه، رویاها و دنیای مردگان – می‌روند تا خاطرات از دیگران و اشیایی را که از دست داده‌اند، مستقیما بررسی کنند. روایت های او همواره اکتشافی و قهرمانان داستان هایش، منفعل و نا امید هستند و در پایان داستان ها برای خواننده ها کمی آشنا، یا شاید عجیب و غریب تر از آغاز داستان بشوند.
زبان داستان های او فریبنده اما ساده است. در مورد گوسفند های کمیاب، ملاقات در جهان های دیگر و در مورد جزئیات کوچک نقاشی ها نوشته است.
موراکامی جوایز بی شماری از جمله جایزه جهانی فانتزی، جایزه بین المللی داستان کوتاه فرانک اوکانر، جایزه فرانتس کافکا و جایزه اورشلیم را در کارنامه‌ی نوسندگی خود دارد.
«مرگ، نقطه ی مقابل زندگی نیست، بلکه بخشی از آن ست.»
«همه ی دنیا هم فراموشم کنند مهم نیست، اگر تنها تو مرا به خاطر داشته باشی.»
کافکا در کرانه
کافکا در کرانه، اثر پرقدرت یکی از نویسنده های بزرگ دنیاست. با پسر نوجوانی که در حال فرار است ملاقات می کنیم و پیرمردی که به دلایلی نمی تواند کافکای داستان را درک کند اما همراهش می شود. آنها در حالی که درباره ی گربه ها صحبت می کنند به هم نزدیک می شوند. در دنیایی که گربه ها صحبت می کنند و ماهی ها از آسمان فرو می ریزند و ارواح از جسم ها جدا می شوند تا مرتکب قتل شوند و یا عاشق….
رمان سازنده فضایی ست سرشار از حیرت و سرگرمی که خواندن آن تجربه ی جدیدی برای خواننده فراهم می کند. کافکا تمورا از خانه می گریزد تا در پی یک پیشگویی عجیب، مادر و خواهر گمشده ی خویش را بیابد. ناکاتا پیرمردی ساده است که هرگز از درد و رنج دوران جنگ بهبودی نیافته و اکنون از انجام ابتدایی ترین فعالیت های زندگی خویش، ناتوان است. ادیسه ی آن ها به همان اندازه برای خودشان مرموز است، که برای ما!
کافکا یک شخصیت مستقل است که به دنبال آزادی است و در داستان تنش بین آزادی و تعلق وجود دارد. آیا ما می‌توانیم آزاد مطلق باشیم؟! آزادی همیشه به عنوان کلمه‌ای مقدس یاد می‌شود اما آزادی تا کجا؟! اگر ما آزاد مطلق باشیم ارتباطی در این عالم نداریم. بنابراین تم داستان تمی جذاب است. تنشی در داستان وجود دارد. در داستان چیزی که نماد آزادی باشد از خود آن آزادی خوشحال‌کننده‌تر است. گربه ها و مردم گفتگوهایی دارند و از آسمان ماهی می ریزد. یک قتل وحشیانه رخ می دهد تا ما را به دنبال کشف هویت قربانی و قاتل بکشاند.
همانگونه که افکار اغتشاش یافته ی ناکاتا و کافکا فاش می شود، یک نفر به دنبال شروعی تازه می رود و دیگری از سرنوشت خویش می‌گریزد.
«مهم نيست تا كجا فرار كني. فاصله هيچ چيز را حل نمي كند.»
«بستن چشم هايت چيزي را تغيير نمي دهد. هيچ چيز فقط به خاطر اينكه تو آنچه را دارد اتفاق مي افتد نمي بيني٬ ناپديد نمي شود. در حقيقت بار ديگري كه چشم هايت را باز كني اوضاع حتي خيلي بدتر خواهد بود. دنيايي كه ما در آن زندگي مي كنيم اين چنين است. چشم هايت را كاملا باز نگه دار. فقط يك ترسو چشم هايش را مي بندد. بستن چشم هايت و گرفتن گوش هايت زمان را متوقف نمي كند.»
بخوانید: ادبیات ژاپن، شرقی ترین نقطه ی ادبیات جهان
سوکورو تازاکی بی رنگ و سالهای زیارتش
فروش بیش از یک میلیون نسخه در ژاپن !
ورود دردناک یک جوان به دوران میانسالی با انبوهی از خاطرات و سایه ای که از گذشته با خود به این سو و آن سو می کشد. قهرمان ۳۶ ساله ی داستان، سوکورو نام دارد و در طی سالهای گذشته زندگی ش بارها و بارها ایستگاه های حیات خود را باز ساخته است. عادت دارد ساعت ها بنشیند و از ایستگاه های قطار، ورود و عزیمت واگن های متصل به هم و جریان سمفونیک سفرهای مردمی را به تماشا بنشیند.
عشق او به ایستگاه های قطار، با ورودش به مرحله ی جدیدی از زندگی، از اسباب بازی های کودکی و مطالعه و تجربه های نوجوانی و جوانی همراهش است که به عنوان نقطه ی روشن و رنگی در دنیای پریده رنگش به حساب می آورد.
تسوکورو به طرزی انتزاعی بی رنگ است. در جوانی گروهی از دوستان بی نظیر و هماهنگ داشت که در نام همه ی آنها رنگ بوده است. خانم سفید، خانم سیاه، آقای قرمز و آقای آبی. تسوکورو عذاب بی رنگی دارد. به مانند برگ پنجم یک شبدر چهار برگ و با این حال آن ۵ دوست مانند پنج انگشت دست به یکدیگر متصل بودند.
اما با ورود به دانشگاه، بدون هیچ توضیحی، ناگهان و غیر قابل بازگشت از گروه دوستان رنگی خود طرد می شود تا به پرتگاه ابهامی دائمی بیفتد. او به هیچ جا تعلق ندارد و به چیزی مبدل نخواهد شد مگر آن که بداند راز طرد شدنش چیست؟
«اگر یک چیزی به قدر کافی مهم باشد یک اشتباه کوچک به کلی خرابش نمی‌کند یا از بین نمی بردش»
«هر قدر همه چیز سطحی و کسالت بار باشد، زندگی باز ارزش زندگی کردن دارد. لازم است هر قدر می‌توانی، از نخ منطق استفاده کنی و ماهرانه همهٔ چیزهایی را که ارزش زندگی کردن دارند به خودت بدوزی»
بخوانید: معرفی جان اشتاین بک و بهترین آثار او
تعقیب گوسفند وحشی
زندگی در کابوسی مکرر. دختری با گوش های بی نظیر که شگفتی آفرینش هستند! ترکیب شگفت انگیزی از اساطیر و اسرار و اثر جنایی – پلیسی هاروکی موراکامی. تعقیب گوسفند وحشی کتابی هیجان انگیز است که شهرت بین المللی برای نویسنده ی آن به ارمغان آورد.
یک مدیر اجرایی تبلیغات، کارت پستالی را دریافت می کند و از آن برای یکی از کارهایش استفاده می کند اما چیزی که او متوجه ش نیست وجود موجودی نادر در پس زمینه ی چراگاه درون کارت پستال است… یک گوسفند کمیاب. مرد بیچاره مجبور می شود به جستجویی سورئال به دنبال گوسفند مذکور برود و یا با عواقب پیدا نکردن آن روبرو شود. قهرمان بی نام داستان از شهر شلوغ توکیو به کوه های دورافتاده و پر برف ژاپن می رود. به جایی که نه تنها گوسفندان اساطیری، بلکه انحصار سنت و شیاطین است.
از متن کتاب : «تا حالا شده احساس کنین رو به سمتی می کنین و کسی که مقابل شماست روش رو به سمت دیگه میکنه و نمیتونین ببینین که اون شخص چه شکلیه. تنها چیزی که میبینین قسمتی از پشت یه کت سفیده که ناپدید میشه. اما سفیدی پشت کتش به صورتی محو ناشدنی توی هشیاری شما حک میشه»
بخوانید: ۱۰ کتاب پر فروش روانشناسی برای شناخت بهتر خود
گربه های آدمخوار
اثری از موراکامی که حاصل عشق شدید او به موسیقی غربی است. زندگی آدم های معمولی که در دوره ی میانسالی خویش هستند. یک زن و مرد در داستانی خیالی که در آن نویسنده و ما به جستجوی هویت انسان می رویم. در این کتاب نیز به مانند آثار دیگر نویسنده، گربه ها نقش مهمی دارند. آن ها سخن می گویند و اتفاقات عجیبی را رقم می زنند.
گربه‌های آدمخوار، مجموعه‌ای مشتمل بر شش داستان است. «پروانۀ شب‌تاب»، «تونی تاکیتانی»، «خرچنگ‌ها»، «گربه‌های آدمخوار»، «اتفاق، اتفاق، اتفاق» و «نفر هفتم» عناوین این داستان‌ها هستند که همگی در یک عنصر مشترک‌اند؛ «بومی و در عین‌حال، جهانی بودن». در هر شش داستان، شخصیت‌ها ژاپنی هستند. اسامی مکان‌ها، غذاها و فضای عمومی داستان‌ها نیز و این یکی از برگ‌های برندۀ موراکامی است؛ نویسنده‌ای که اگرچه در پرینستون و هاروارد تفت تدریس کرده و تجربۀ زندگی آمریکایی را از سر گذرانده است، همچنان به ریشه‌های وطنی خود پایبند است و آن‌گاه که قلم در دست می‌گیرد، از سرزمین خود، ژاپن و مردمش مینویسد و مانند دیگرنویسندگان تازه به دوران رسیده، برای خوشایند غرب نمی‌نویسد.
«میگن تنها چیزی که باید ازش ترسید، خود ترسه، اما من این حرفو باور ندارم. ترس به شکلای مختلف، تو زمانای مختلف سراغمون میاد و وجودمونو لبریز میکنه؛ اما ترسناک ترین کاری که می تونیم تو این مواقع بکنیم اینه که بهش پشت کنیم و چشامونو ببندیم؛ چون در این صورت ارزشمند ترین گوهر درونمونو برمیداریم و تسلیم عنصر دیگری می کنیم».
بخوانید: ۱۰ کتاب پر فروش از لیست نیویورک تایمز که به فارسی ترجمه شده‌اند
دلدار اسپوتینک
کمی عاشقانه، کمی مرموز، دلدار اسپوتینک داستان مثلث عشقی درهم و برهم و منحصر به فردی را روایت می کند.
بسیار پیش می آید که یک قطعه داستان خوب پیش نرود و موفقیتی کسب نکند. گاهی نیز آسان است که توضیح دهیم چرا یک رمان فوق العاده است : وقتی که می بینید یک نویسنده درجه یک چه کارهایی با زبان و روایت انجام می دهد که نفس شما را می برد و خود را غرق شده در دنیای کلمات آن نویسنده می یابید.
رمان دلدار اسپوتنیک که در سال ۱۹۹۹ روانة بازار شد، درباره دختر جوان بیست‌ودوساله‌ای به نام سومیر است که به نویسندگی عشق می‌ورزد. حتی از کالج ترک تحصیل کرد تا بتواند به آرزوی دیرینه‌اش برسد. اگر قرار باشد رمانهای موردعلاقه‌اش را نام ببرد، می‌تواند این کار را تا ابد ادامه دهد. سومیر در سه‌سالگی مادرش را ازدست‌داده و از شش‌سالگی با نامادری خود بزرگ می‌شود. البته شاید یکی از شانس‌های زندگی او بزرگ شدن با نامادری منصف و خوش‌اخلاق باشد. نامادری سومیر در بسیاری از موارد حامی و مدافع او بود. اگر نامادری‌اش از او دفاع نکرده بود به‌احتمال زیادی بی‌پول و بدون داشتن مهارت‌های اجتماعی لازم در برهوت خشک واقعیت رها میشد.
اگرچه به نظر می رسد موراکامی ما را برای پیوستن به او در یک ماجراجویی رمز و راز دعوت می کند ، اما در واقع کاری بسیار ناراحت کننده تر انجام می دهد. او ما را از روایت خود به همان روشی رهایی می دهد که سرانجام شخصیت های او از یکدیگر می شوند- او ما را به پالش می کشد. چالشی بی رحمانه . با انجام این کار ، او مطمئناً بهترین ، بی پرده ترین کار داستانی را انجام می دهد: وادار کردن شما به نگریستن به بخش هایی از خود که هرگز حتی به آن مشکوک هم نبودید.
بخوانید: ۱۰ رمان تاریخی محبوب در بین عاشقان ادبیات
از دو که حرف می زنم، از چه حرف می زنم؟
از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم از جمله آثار غیرداستانی هاروکی موراکامی است که در دسته‌ی زندگی‌نامه‌های خودنوشت قرار می‌گیرد. هاروکی موراکامی به رسم همیشگی‌اش که عناوین آثارش را از کتاب‌ها و موزیک‌های مورد علاقه‌اش اقتباس میکند، نام این کتاب را هم از مجموعه داستان نوشته‌ی ریموند کارور با نام از عشق که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم الهام گرفته است موراکامی دویدن را در ۳۳ سالگی و در سال ۱۹۸۲ آغاز کرد. در سالهای اخیر به طور متوسط شش مایل در روز ، شش روز در هفته دویده و در بیش از ۲۰ ماراتن شرکت کرده است. در سال ۱۹۹۶ او اولترا ماراتون ۶۲ مایل را به پایان رساند. اگرچه این روزها در برابر چالش های خود، محکوم به باخت بوده، اما قصد ترک دویدن را ندارد. دست کشیدن از دویدن مانند گذشتن از نوشتن است ، که مانند زندگی کردن است.
موراکامی از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم را نوعی خاطره‌نویسی می‌داند که محور اصلی‌اش کنش دویدن است. بی شک با خواندن کتاب با او هم نظر خواهید بود و نمیتوانید سبک نویسنده را در این رمان مشخص کنید. با خواندن این کتاب، به شکل خیلی شخصی و با جزئیات زیاد، با روند شکل‌گیری هویت او به عنوان یک نویسنده و همین‌طور جهان‌بینی‌اش آشنا می‌شویم. اگر خواننده‌ی ثابت آثار موراکامی باشید، وارد شدن به جهان شخصی او و شنیدن خاطراتش برایتان بسیار جذاب تأثیرگذار خواهد بود، اما اگر از طرفداران این نویسنده هم نباشید، از این کتاب لذت خواهید برد و پشتکار و سرسختی هاروکی موراکامی برایتان الهام‌بخش خواهد بود.
بخوانید: ۱۰ کتاب برنده جایزه پولیتزر که به زبان فارسی ترجمه شده‌اند
به آواز باد گوش بسپار
موراکامی منتقد بزرگ زندگی ماشینی ژاپن است و به آواز باد گوش بسپار، نتیجه دل ناخوش او از شرایطی است که مجبور بود در آن زندگی کند، اولین نوشته ی اوست و از این حیث اثر شاخصی به حساب می آید.. کتاب تنها به تعریف ۱۸ روز از زندگی راوی جوان داستان می‌پردازد. موراکامی در این کتاب روایتگر تنهایی وسردرگرمی این جوان و تلاش‌ها و روابط مختلف او برای غلبه بر این احساسات است.
به آواز باد گوش بسپار یک رمان بلند ۱۱۳ صفحه‌ای با نگارشی ساده و روان است. اگرچه اغلب آثار موراکامی پر از معما و گره‌های حل نشده است اما در این کتاب خبری از پیچیدگی‌های دیگر آثار او نیست. زیرا این کتاب اولین تجربه او در نویسندگی است و قلم موراکامی به اندازه آثار اخیرش به پختگی و بلوغ نرسیده است. مطالعه به آواز باد گوش بسپار برای آشنایی با سبک نویسندگی هاروکی موراکامی یک شروع مناسب است که می‌تواند تجربه خوشایندی را برای مخاطبان رقم بزند.
«تو کتاب آدم‌های زنده رونمی خونی؟»
«نه. فایده‌ای توش نمی‌بینم.»
«چرانه؟»
«فکر کنم به این خاطر که حس می‌کنم می تونم مرده‌ها رو ببخشم.»
بخوانید: ۸ مجموعه کتاب طنز برای کودکان و نوجوانان
۱Q84
موراکامی به مانند جادوگری که شرح می دهد چه جادویی در پیش است، به دنیای باور ما می قبولاند که ماورا در پیش است. داستانش به رویا شباهت دارد و گویی احساس ما در خواب را روایت می کند.
سال ۱۹۸۴ و شهر توکیو در پیش روی ما است. زن جوانی به نام Aomame از پیشنهاد عجیب یک راننده تاکسی پیروی کرده و به کشف اختلافات گیج کننده دنیای اطرافش می رود. او متوجه شده که موجودی موازی که آن را ۱Q84 می نامد – Q به معنای علامت سوال – دنیایی از پرسش را برایش ایجاد می کند و زندگی قبلی پر آرامش او را از هم می پاشد….
داستانی عاشقانه، پر از راز و خیال پردازی. رمانی برای کشف خویشتن…. اثر بلندپروازانه ی موراکامی به رقیب ۱۹۸۴ جورج اوورل بدل شده است. با این تفاوت که عدد ۹ در در زبان ژاپنی دقیقا مانند حرف Q در انگلیسی تلفظ می شود.
رمان عجیب و غریب است و مغز انسان را شگفت زده می کند. پر از عصبانیت و خشونت و فاجعه و واقعیت های جدید. کتابی که به نظر می رسد تلاش دارد تمامی ژاپن را در خود حفظ کند و روایتی چندلایه از وفاداری و از دست دادن است. دیدی کامل از دنیایی به مثابه کابوس . یک رمان بزرگ که ممکن است به آنچه که کارکرد اصلی ادبیات است برسد: خیال و تصور، بازنویسی مجدد جهان …
موراکامی به شیوه ی کلاسیک و با نثری پیچیده و سوررئالیستی، داستان زندگی زن و مردی را به تصویر می کشد که به دنبال یکدیگر می گردند. در این اثر، موراکامی در پی کشف تاثیر مسائل اجتماعی و عاطفی، همچون هنجارهای مذهبی، خشونت، وابستگی های خانوادگی، عشق و مرگ است. این کتاب در ایران در سه جلد منتشر شده و رمانی در دل رمان دیگری به حساب می آید. سبک نوشتار کتاب ساده و اغلب اوقات عقیم شده به نظر میرسد. حجم آن نیز محصول تکرار و حشو است. برای مثال صحنه های بسیار زیادی در کتاب است که شخصیت مجردی در حال آماده کردن غذایی است که موراکامی همواره مواد آن را تمام وکمال فهرست میکند. رنگ، نوع برش و نام تجاری لباس ها را طوری توصیف میکند که گویی خواننده در حال خواندن مجله مد است. اما قطر کتاب مرهون توصیف های مبسوط قیاسی و سرعتی موراکامی است که یادآور رمان های سریالی قرن نوزدهمی است.
۱Q84 رمانی بلند اما کم شخصیت است. در دو سطح پیش میرود که یکی انزوای فردی است و دیگری سطحی دنیای؛ تنگو و آئومامه هر دو زندگی فردی خود را زیر دو ماه تابان میگذرانند. نویسنده از آوردن سیاست، تاریخ و وقایع جامعه در داستانش اجتناب نموده است. توکیوی این رمان شهری است خارج از تاریخ، همانطور که نویسنده درباره زندگی آئومامه در اواخر رمان مینویسد: فقط دو بار در روز تلویزیون تماشا میکرد؛ اخبار شبکه NHK که ظهر و ساعت ۷ عصر پخش میشد. مثل همواره اتفاق مهمی روی نمیداد- نه، در واقع رویدادهای بزرگی در دنیا اتفاق میافتاد.
«مردن دردناک است. خیلی دردناک‌تر از آنکه فکر کنی. تو کاملا تنهایی. شگفت آور است که یک شخص چقدر تنها می‌تواند باشد. بهتر است آن را به خاطر داشته باشی. اما می‌دانی، اگر یک بار نمیری، نمی‌توانی دوباره متولد شوی».
بخوانید: ۸ کتاب برای آشنایی و شروع به خواندن فلسفه
برقص، برقص
شاید همه ی ما رقصنده ایم رقصی که در آن شرکت می کنیم به نیروهای ناخودآگاه ما بستگی دارد و در حالی که به یافتن پاسخ سوال ها سوق داده می شویم ، گاهی اوقات جهان ما را در مسیری جالب تر رهنمون می شود. راوی بی نام داستان برقص برقص، ۳۴ ساله و به تازگی شغلش را تغییر داده است. او شغل جدید خود را این گونه توصیف می کند: پارو کردن بهمن برف فرهنگ ژاپنی و نه خلاق ترین و بهترین کاری که می تواند انجام دهد، بلکه از سر اجبار و نه سرگرمی. وی با بدبینی به ما یادآور می شود که «پس مانده، بهترین فضیلتی است که در یک جامعه ی سرمایه داری می توانیم به دست آوریم».
رمان برقص، برقص روایتی عجیب از تعقیب و گریز است . به مثابه دنباله ای برای کتاب تعقیب گوسفند وحشی، قهرمان داستان این کتاب هم به جستجوی خوشبختی است اما، طلاق گرفته، تنها و دور از هر کسی که زمانی دوستش داشت. زنی که قبلا با او زندگی می کرده ناگهان «برخاسته و ناپدید» شده است. به سوی هتلی عجیب سوق داده می شود و در آنجا با آدمهایی در هیئت گوسفند ملاقات می کند.
موراکامی در زمان انتشار این کتاب، تنها نام فامیلی خود را روی جلد چاپ می کند. واضح است، او اکنون برندی جهانی ست. برقص برقص، سفری پر تنش، دلهره آور و کمی خنده دار به دنبال معشوقه است.
«سی و چهار سالگی سن دشواری است. نوعی دشواری کاملا متفاوت نسبت به دشواری ها و معضلات سی سالگی و به مراتب سخت از آن . من و گوتاندا هر دو سی و چهار ساله بودیم . هر دو داشتیم می پذیرفتیم که میان سال شده ایم».
بخوانید: معروفترین رمانهای علمی تخیلی در دنیا
داستان های تولد
کتاب داستان های تولد، مجموعه ای از داستان های کوتاه اثر هاروکی موراکامی است که نخستین بار در سال ۲۰۰۲ چاپ شد. امسال برای تولدتان چه خواهید گرفت؟ فرصتی برای دیدن آینده؟ یا یادآوریِ گذشته ای پر از مشکل؟ موراکامی در این گردهماییِ رشک انگیز، علاوه بر خود، برخی از برترین نویسندگان داستان های کوتاه در سال های اخیر را برای مهمانی خود انتخاب کرده است؛ نویسندگانی که هر کدام داستانی را درباره ی تجربه شان از جشن تولد خود نقل می کنند. این مجموعه ی جذاب و ارزشمند به طیفی وسیع از احساساتی می پردازد که از گذر عمر و زمان ناشی می شوند و دربردارنده ی داستان های کم نظیری است که نشان دهنده ی فراز و نشیب های ریز و درشت زندگی همه ی ما انسان ها است.
داستان های تولد داستان آدمهایی که یک بار در زندگی‌شان به یاد این روز می‌افتند. روزی که یک گام به پیش می‌روند، داستان خنده و شادمانی، داستان احساس عینی از این‌که یک سال پیرتر شده‌اند، یا بر حجم تجربه‌های‌شان افزوده شده. نگاه داستان‌نویسان جهان به این موضوع نگاهی خواندنی است. خواندنی‌تر از همه جست‌وجوی این نگاه است که هاروکی موراکامی استاد آن است. در این کتاب داستانهایی از «کاترین براش، ریموند کارور، کلر کیگان، دانیل لاینز، پل ترو، اتان کانین، ویلیام تره ور، دنیس جانسن و هاروکی موراکامی» به چشم میخورد. همچنین «جشن تولد، حمام، نزدیک لب آب، گردش، کیک تولد، فرشته رحمت، ۲۰ سالگی، بازی تاس، دان دان، سواری و…» عنوان بعضی داستان های کتاب است.
«اول، اجازه دهید از یک تولد خاص برای تان بگویم ـ مال خودم. من روز ۱۲ ژانویه سال ۱۹۴۹ پا به عرصه ی زندگی این دنیا گذاشتم، یعنی به نسل انفجار جمعیتِ کودکان تعلق دارم. جنگ طولانی دوم جهانی سرانجام به پایان رسیده بود و آن هایی که به هرحال جان سالم به در بردند، نگاهی به دوروبرشان انداختند، نفس عمیقی کشیدند، ازدواج کردند و شروع کردند به بچه درست کردن، بچه پشت بچه. طی چهار پنج سال بعد از جنگ جمعیت دنیا زیاد شد ـ در واقع منفجر شد. طوری که سابقه نداشت. من یکی از آن بچه های گمنام و بی شماری بودم که در آن دوره به دنیا آمدند.»
