انورکسیا (Anorexia) یا بی‌اشتهایی عصبی یکی از مرگبارترین بیماری‌های روحی است. تاثیرات این بیماری در دراز مدت مشاهده می‌شود و امروزه شبکه‌های اجتماعی یکی از عاملان مهم در افزایش این بیماری هستند. این اتفاق تکان دهنده واقعا وحشتناک است و امروزه از آن به نام pro-anorexia یا pro-ana یاد می‌شود. ژولیت کهنل روانشناسی است که می‌گوید این بیماری چیزی نیست که در یک فرد به عنوان یک بیماری مشاهده شود؛ بلکه نوعی سبک زندگی است.
کهنل می‌گوید برخی از سایت‌ها نیز در شیوع این بیماری بی تقصیر نیستند؛ این سایت‌ها به جای دادن رژیم های لاغری درست، بیشتر افراد را به نخوردن مواد غذایی و گرفتن رژیم‌های غلط تشویق می‌کنند. نتیجه این کار نیز در برخی از موارد می‌تواند منجر به بروز بیماری کم خوری عصبی گردد.
شبکه‌های اجتماعی هم چون توئیتر، یوتیوب و اینستاگرام نیز پر شده از دخترهایی که در تلاش هستند خودشان را لاغر کنند و در نتیجه این افراد به راحتی از طریق شبکه‌های اجتماعی با یک دیگر در تماس بوده و روش‌های غلط و نادرست کاهش وزن را به یکدیگر معرفی می‌کنند.
کهنل نام روانشناسی در کارولینای شمالی است که با این بیماران در ارتباط است. او می‌گوید کم خوری عصبی تنها یک روش اشتباه در تغذیه نیست؛ بلکه این بیماری سلاحی است که دختران جوان برای مواجهه با مشکلات اجتماعی و درگیری‌های عاطفی از آن استفاده می‌کنند. شبکه‌های اجتماعی نیز بر این مشکل در حال دامن زدن هستند و این موضوع بسیار فراگیرتر از معرفی یک وبسایت یا پیج است. ترسناکتر از همه این است که سن این بیماری بسیار پایین آمده و در بسیاری از دختربچه‌های ۱۰ ساله ترس کاذبی از چاق شدن وجود دارد.
کهنل می‌گوید وظیفه پدر و مادرها در این وضعیت این است که به صورت مستقیم با کودکانشان صحبت کنند و از فعالیت‌های کودکشان در شبکه‌های اجتماعی مطلع باشند.
در ایسنتاگرام فعالیت پیج‌ها و هشتگ‌هایی که با این بیماری مرتبط است، ممنوع شده است؛ اما راه های بسیار دیگری وجود دارد که این بیماران می‌توانند به راحتی از آنها برای ارتباط با یکدیگر استفاده کنند.
برای این که از درگیر شدن بچه‌هایتان با این بیماری جلوگیری کنید بهتر است همیشه تغییر در عادت‌های غذاخوردن، رفتار در شبکه‌های اجتماعی و عادت‌های ورزشی آنها را مورد توجه قرار دهید.
اگر نوجوانان شما به این افراد و عادت‌های غذایی آنها در شبکه‌های اجتماعی علاقه‌مند شده بودند، می‌توانید به آنها تذکر دهید که به جای این روش‌های نادرست بهتر است از روش‌های صحیحی که سازمان ملی تغذیه در اختیارشان قرار می‌دهد استفاده کنند.
