اضطراب جدایی به طور کلی به عنوان ترس از دور بودن از مراقب اصلی تعریف می شود. رایج ترین راهی که کودکان ترس های جدایی خود را نشان می دهند، از طریق جیغ و داد و چسبیدن است.
اضطراب جدایی یک بخش سالم و طبیعی از رشد کودک شما بین سنین ۸ تا ۱۴ ماهگی است. از سوی دیگر، اختلال اضطراب جدایی تشخیصی برای کودکانی است که از مرزهای این مرحله رشدی عادی خارج هستند.
در حالی که به طور تاریخی اضطراب جدایی فقط به عنوان یک مسئله در دوران کودکی در نظر گرفته می شد، DSM-V این تشخیص را به گونه ای به روز کرد که شامل بزرگسالان نیز شود.
علائم:
علائم اضطراب جدایی به عنوان یک مرحله رشدی تا سن ۲ سالگی طبیعی تلقی می شود و همیشه شامل عناصری است که باعث می شود والدین در مورد ترک کردن سوال کنند، از جمله:
- گریه شدید
- به اجبار نگه داشتن بدن یا لباس مراقب
- امتناع از تعامل با مراقب یا سایر کودکان
- جیغ زدن
اضطراب جدایی در مقابل اختلال اضطراب جدایی:
طبیعی است که برخی از کودکان بزرگتر، به خصوص آنهایی که خجالتی هستند، مرحله ای را پشت سر بگذارند که نمی خواهند والدینشان آنها را ترک کنند. با این حال، یک مراقب معمولاً می تواند کودک را برای شرکت در فعالیت های گروهی هدایت کند. کودکانی که بالای ۲ سال سن دارند و به تغییر مسیر پاسخ نمی دهند یا علائم شدید نشان می دهند، ممکن است با اختلال اضطراب جدایی، یک اختلال اضطرابی که شامل علائم زیر است، دست و پنجه نرم کنند:
- اضطراب جدایی نامناسب با سن در کودکان بزرگتر یا بزرگسالان
- ترس یا نگرانی بیش از حد از اینکه اتفاقی برای والدین یا کودک در حین جدایی بیفتد
- امتناع قاطعانه از شرکت در فعالیت های جداگانه و گریه بی وقفه در طول جدایی
- سردرد
- ناراحتی معده
تشخیص:
اختلال اضطراب جدایی یک اختلال روانی خاص است که با اضطراب جدایی طبیعی متفاوت است، اگرچه تشخیص تفاوت بین آنها می تواند دشوار باشد زیرا علائم ممکن است همپوشانی داشته باشند. در حالی که اضطراب جدایی زمانی فقط به عنوان شرایطی که تا ۱۸ سالگی تشخیص داده می شود در نظر گرفته می شد، DSM-5 تعریف را گسترش داده است تا شامل بزرگسالان نیز شود.
برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی، کودک شما باید حداقل شش ماه علائم را نشان دهد و این علائم باید باعث استرس قابل توجهی شوند و عملکرد را در خانه، مدرسه، محل کار یا با همسالان مختل کنند.
علل:
- در حالی که متخصصان علل اصلی اضطراب جدایی را شناسایی نکرده اند، چندین عامل خارجی وجود دارند که شناخته شده است که اضطراب را تشدید می کنند، از جمله:
- موقعیت‌های جدیدی که کودکان را از روال خود خارج می‌کند، از جمله یک مراقب جدید، یک حرکت اخیر یا یک خواهر یا برادر جدید
- مشکلات خانوادگی، مانند مشکلات زناشویی یا مسائل مالی، که باعث استرس والدین در خانه می شود، می تواند تأثیر منفی روی کودکان داشته باشد
- سابقه خانوادگی اضطراب یا سایر بیماری های روانی
درمان:
در حالی که اضطراب جدایی مناسب با رشد در کودکان نیازی به درمان ندارد، اختلال اضطراب جدایی ممکن است نیاز به مداخله حرفه ای با یک متخصص سلامت روان آموزش دیده داشته باشد.
روان درمانی:
- روان درمانی یا “درمان گفتاری” می تواند به درمان کودک بزرگتر شما با اضطراب جدایی یا اختلال اضطراب جدایی کمک کند.
- مطمئن شوید که قبل از اولین جلسه درمانی تا حد امکان اطلاعات جمع آوری کنید، از جمله جزئیات در مورد رفتار فرزندتان هنگام رفتن و زمانی که شما دور هستید.
- یک درمانگر خوب به بخشی از تیمی تبدیل می شود که شما، فرزندتان و مراقب را شامل می شود.
دارو
اگر روان درمانی کافی نیست، یا اگر فرزند شما از اختلال هم‌زمان مانند افسردگی رنج میبرد، ممکن است یک داروی ضد افسردگی مانند مهارکننده بازجذب سروتونین (SSRI) یا داروی ضد اضطراب برای مدیریت علائم شدید تجویز شود.
مقابله
اضطراب جدایی طبیعی با تلاش مشترک والدین و مراقبین قابل کنترل است. تعیین یک روال مهم‌ترین جزء برای موفقیت است. در برابر وسوسه رفتن مخفیانه تسلیم نشوید، زیرا این کار می‌تواند باعث ترس بیشتر کودکان شود. دفعه بعد که فرزندتان قبل از رفتن شما مضطرب می‌شود:
- اتفاقاتی را که می‌افتد به سادگی و به صورت مستقیم توضیح دهید، از جمله اینکه کجا می‌روید، چه کسی مسئول خواهد بود و چه زمانی برمی‌گردید.
- با بازدید چند باره از مدرسه جدید یا خانه پرستار بچه، به فرزند خود فرصت دهید تا با محیط جدید و مراقبین آشنا شود. قبل از ترک، اجازه دهید به فرد جدید عادت کند.
- آرام و مثبت بمانید و روی تفریحی که فرزندتان خواهد داشت تمرکز کنید؛ جدایی را به عنوان یک اتفاق عادی در نظر بگیرید.
- صرف نظر از اینکه فرزندتان چقدر جیغ می‌زند یا گریه می‌کند، یک بار خداحافظی کنید، او را محکم در آغوش بگیرید و ببوسید، خداحافظی کنید و از در بیرون بروید.
- با ترک کردن تنها برای یک یا دو ساعت در اولین روز و افزایش تدریجی مدت زمان، همیشه با وعده بازگشت، روی موفقیت‌های کوچک تمرکز کنید.
