حتماً برای شما هم پیش آمده است که انگشتان دست و پای‌تان بعد از یک حمام طولانی یا شنا کردن در استخر چروک شده باشد.
خیلی از افراد فکر می‌کنند که این اتفاق در اثر نفوذ آب به لایه‌های بیرونی پوست رخ می‌دهد اما این تصور اشتباه است چرا که طبق تحقیقات انجام شده از دهه ۱۹۳۰ تاکنون، این پدیده در افرادی که عصب انگشتان آنها دچار آسیب شده است مشاهده نمی‌شود.
بر اساس یافته‌های تحقیقی که در سال ۲۰۱۳ در نشریه معتبر Biology Letters به چاپ رسید، چروک شدن انگشتان پس از قرار گرفتن برای مدت طولانی در آب واکنشی غیرارادی از سوی دستگاه عصبی خودگردان بدن است که فعالیت‌هایی مانند تنفس، ضربان قلب و تعریق را کنترل می‌کند.
آزمایش‌های مختلف انجام شده توسط دانشمندان نشان می‌دهد که این پدیده در نتیجه منقبض شدن رگ‌های خونی زیر سطح پوست رخ می‌دهد.
اما سوال اصلی این است که چرا سیستم عصبی بدن چنین واکنشی را از خود نشان می‌دهد؟
تست‌های آزمایشگاهی این نظریه را تایید کرده است که انگشتان چروک توانایی ما برای گرفتن اشیاء خیس یا شناور در آب را افزایش می‌دهد و می‌توان گفت مثل آج‌های روی تایر خودرو در روزهای بارانی عمل می‌کند که اصطکاک تایر با زمین را افزایش می‌دهد و مانع سر خوردن ماشین می‌شود.
به گفته مارک چنگیزی، بیولوژیست نظری اعصاب ایرانی-آمریکایی و همکارانش، شواهد نشان می‌دهد چروک خوردن پوست انگشتان در واقع هدف تکاملی داشته است.
تام اسمالدرز، بیولوژیست تکاملی که یکی از نویسندگان مقاله به چاپ رسیده در Biology Letters است، می‌گوید که احتمالاً انگشتان دست چروک‌خورده به پیشینیان ما کمک می‌کرده است تا بهتر بتوانند از رودخانه‌ها یا مناطق مرطوب غذا جمع‌آوری کنند.
به گفته این پژوهشگر، چروک شدن انگشتان پا نیز به آنها کمک می‌کرده است که بتوانند راحت‌تر روی سطوح مرطوب بایستند و سر نخورند.
به نظر شما روی دادن چنین پدیده‌ای در بدن با چنین کاربرد خاصی حیرت‌انگیز نیست؟
